Πάσχα

Εδώ Πολυτεχνείο 17-11-1974

Είθε η στιγμή να θυμηθούμε όλοι μαζί εκείνες τις τραγικές στιγμές του Νοεμβρίου του 1973, που έζησε η χώρα μας. Να θυμηθούμε τον αγώνα του λαού μας και των νέων μας, για την λευτεριά, την ειρήνη, τα ανθρώπινα δικαιώματα και την δημοκρατία.

Τα ξημερώματα της 21ης Απριλίου του 1967 ο γαλανός ουρανός της Ελλάδας σκεπάστηκε με μαύρα σύννεφα σκλαβιάς, μιας σκλαβιάς που δεν την επέβαλαν ξένοι κατακτητές, αλλά Έλληνες συνωμότες με τα όπλα που τους είχε εμπιστευθεί η πατρίδα για να την προστατεύσουν από τους εχθρούς της. Έκαναν μαζικές συλλήψεις, δίκες και βασανιστήρια σε όσους εκδήλωναν αντίθεση στην τυραννία που εκείνοι ήθελαν να επιβάλλουν στον τόπο. Αυτή ήταν με λίγα λόγια η αποτρόπαιη εικόνα της τυραννίας του καθεστώτος της χούντας.

Ο αδούλωτος ελληνικός λαός όμως δεν υπέκυπτε. Με μια ατέλειωτη σειρά από αγωνιστικές εκδηλώσεις σε όλη την διάρκεια της δικτατορίας δημιουργήθηκαν οι προϋποθέσεις για μια συστηματική και συντονισμένη αντίδραση κατά του καθεστώτος.

Έτσι από το 1970 άρχισε η έκδοση βιβλίων και περιοδικών με θέμα τη δημοκρατία και τις ελεύθερες κοινωνίες όπου προβάλλονταν οι αξίες της ελευθερίας και της Δημοκρατίας. Σημαντικότερες όμως ήταν οι ανοιχτές προκλήσεις από την μεριά της φοιτητικής νεολαίας με αποκορύφωμα τις εκδηλώσεις του ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ, που σήμανε και το τέλος της χούντας.

Ο Νοέμβριος του 1973 είναι ένας μήνας γεμάτος από σημαντικά γεγονότα.

Τετάρτη 14 Νοεμβρίου 1973:

Η πρώτη μέρα του Πολυτεχνείου. Το μεσημέρι η αστυνομία κυκλώνει το Πολυτεχνείο, ενώ οι φοιτητές ρίχνουν τα πρώτα συνθήματα «Ψωμί - Παιδεία - Ελευθερία», «Κάτω η χούντα», «Δημοκρατία».

Πέμπτη 15 Νοεμβρίου:

Οι φοιτητές οργανώνουν τη ζωή και την δράση τους. Γίνονται συνελεύσεις. Ο πρώτος πολύγραφος αρχίζει να λειτουργεί.

Παρασκευή 16 Νοεμβρίου:

Αρχίζει να λειτουργεί ο ραδιοφωνικός σταθμός των φοιτητών: «ΕΔΩ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ! ΕΔΩ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ! Σας μιλά ο ραδιοφωνικός σταθμός των ελεύθερων αγωνιζομένων φοιτητών, των ελεύθερων αγωνιζομένων Ελλήνων...»

Όμως το τέρας του φασισμού έχει στη διάθεσή του όπλα, θωρακισμένα αυτοκίνητα και τανκ. Προσπαθεί να τρομοκρατήσει το λαό, να εξουδετερώσει τους ελεύθερους πολιορκημένους του Πολυτεχνείου.

Τα τανκ φτάνουν και το πρώτο απ' αυτά ορμά πάνω στη σιδερένια πόρτα και την κομματιάζει. Είναι δύο μετά τα μεσάνυχτα, ξημερώματα της 17ης Νοεμβρίου. Οι νεκροί του τριημέρου, νέοι και παιδιά οι περισσότεροι έφτασαν κατά τις επίσημες ανακοινώσεις τους δεκαπέντε (15). Άλλες όμως πληροφορίες τους ανεβάζουν σε πολύ περισσότερους.

Μπορεί η δικτατορία να μην έπεσε εκείνη την ίδια νύχτα της 17ης Νοεμβρίου 1973 όμως έδωσε σε όλους να πιστέψουν πως το τέλος ήταν πολύ κοντά.

Η ιστορία του Πολυτεχνείου τιμήθηκε και θα τιμάται όσο θα υπάρχουν άνθρωποι, γιατί ο άνθρωπος είναι γεννημένος να ζει ελεύθερος και το Πολυτεχνείο έγινε σύμβολο της Ελευθερίας.

28η Οκτωβρίου 1940

Είναι πάντα δύσκολο να δώσει κανείς με λόγια εκείνο που νιώθει στην καρδιά του κι είναι χίλιες φορές πιο δύσκολο  όταν αυτό που νιώθει είναι τόσο μεγάλο και τόσο δυνατό, που τα λόγια δεν το χωρούν.

Κι εμείς προσπαθούμε κάθε χρόνο αυτή τη μέρα, με τα φτωχά και χιλιοειπωμένα λόγια μας να μιλήσουμε για τη σημασία της σημαντικότερης μέρας της νεότερης ιστορίας μας .Τι να πούμε λοιπόν. Να μιλήσουμε για την ιστορία της 28ης Οκτωβρίου. Να αραδιάσουμε ονόματα, χρονολογίες, Να αναφέρουμε βουνά και πολιτείες ή να ζητήσουμε τη βοήθεια των αριθμών. Τόσοι εμείς, τόσοι οι εχθροί, τόσα τα δικά μας τουφέκια, τόσα τα δικά τους, τα τανκς, τα κανόνια, τα βομβαρδιστικά. Μα το 40 δεν είναι μονάχα αριθμοί. Ίσα ίσα. Αν κάτι εξευτελίστηκε, καταφρονέθηκε και περιγελάστηκε πιο πολύ είναι οι αριθμοί και η λογική τους. Δεν ήταν οι αριθμοί που ξεσήκωσαν το λαό μας, που σύντριψαν τη φωτιά και το ατσάλι, Κάτι άλλο πρέπει να ήταν. ΄Ήταν αυτό που λέμε ψυχή.

Εκείνες τις μέρες του 40, ολόκληρη η Ευρώπη κείτονταν στον τάφο. Ήταν εδώ που οι αριθμοί τσαλαπατήθηκαν για πρώτη φορά. Έθνη πανένδοξα με πλούτη κι εκατομμύρια μαχητές συντρίφτηκαν μέσα σε λίγες μέρες.

Μέσα σε 2 βδομάδες κουφάρι άψυχο η Πολωνία κι ευθύς το Βέλγιο και η Ολλανδία. Οι Γάλλοι οι περήφανοι νικητές του Πρώτου παγκόσμιου πολέμου, διαλυμένοι κι εξευτελισμένοι σέρνονταν γλείφοντας τη μπότα του κατακτητή. Αυτή ήταν η μεγάλη Ευρώπη, η ένδοξη, η ως χθες αήττητη και ξιπασμένη.

Από τον Ατλαντικό μέχρι τη γαλανή Μεσόγειο, αίμα και φρίκη και θάνατος.

Τα πανίσχυρα σιδερόφρακτα κτήνη που είχαν κάνει σημαία τους το φόνο, είχαν ρίξει λάσπη και ντροπή στο πρόσωπο του 20ου αιώνα. Στο πρόσωπο του πολιτισμού.

Εκείνες τις ίδιες ώρες του 40 , λες και μέσα στο μεθύσι του φόνου την είχαν ξεχάσει, απόμεινε μια άκρη γης που δεν είχε ακόμη προσκυνήσει. Μια άκρη ασήμαντης και φτωχικής γης που την κατοικούσαν μια χούφτα άνθρωποι, δεν είχε σκύψει ακόμη το κεφάλι.

Κι όταν ξημέρωσε η 28η Οκτωβρίου 1940 και ο ελληνικός λαός ξυπνούσε από τα ουρλιαχτά των σειρήνων, απορημένος προσπαθούσε να καταλάβει τι γίνεται, Πόλεμος. Σ΄ εμάς...

Αυτοί οι παντοδύναμοι οι χορτασμένοι, ζήλεψαν το δικό μας καρβέλι,. Αυτοί που σώριασαν βουνά τους νεκρούς κι έκαψαν και γκρέμισαν και βασάνισαν ζήλεψαν τα δικά μας καλύβια,. Μύρισαν και το δικό μας αίμα,. Έτσι χωρίς καμία αφορμή,.

Έπρεπε λοιπόν μόνο γι αυτό να ντυθούνε στα μαύρα τόσες μάνες, να μείνουν ορφανά τόσα παιδιά να οδηγηθούν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης τόσοι νέοι και νέες,. Ε , λοιπόν ΟΧΙ.

Αυτό το ΟΧΙ το είχαν ξεχάσει. Αυτό το ΟΧΙ που με μιας άστραψε κεραυνός από 8 εκατομμύρια ελληνικές καρδιές. Ξέχασαν αυτό ακριβώς που μας κράτησε μέσα στους αιώνες ζωντανούς και ελεύθερους.

Στην αρχή μας πνίγει η οργή κι η αγανάκτηση που γρήγορα γίνεται σαρκασμός και περίγελο.

Έτσι είμαστε εμείς οι μικροί. Ίδια παιδιά. Το γλεντούμε. Κι ο πόλεμος γίνεται τραγούδι. Όχι πως δεν υπολογίζουμε τους αριθμούς. Ξέραμε ότι τον φασισμό τον στηρίζουν 8 εκατομμύρια λόγχες. Εμείς είμαστε μόνο 8 εκατομμύρια ψυχές όλες κι όλες. Όμως ψυχές ελληνικές.

Έτσι ευθύς στην Πίνδο η άμυνα γίνεται επίθεση. Μέσα σε 10 μέρες οι εισβολείς σταματούν τρομαγμένοι και παίρνουν το δρόμο της φυγής. Τα παιδιά της Ελλάδας ξεκινούν για το μεγάλο πανηγύρι. Τρέχουν να βοηθήσουν τους λίγους υπερασπιστές της Πίνδου που αγωνίζονται μέσα σε άνισες συνθήκες.

Κι ανάμεσα τους οι ηρωικές γυναίκες της Πίνδου σωστές Σπαρτιάτισσες τους δυναμώνουν και τους ζεσταίνουν με την παρουσία τους.

Δεν νικιέται ένας λαός που κι οι γυναίκες πολεμούν ν σαν άνδρες, που κι οι γυναίκες δείχνουν με το παράδειγμά τους το δρόμο του χρέους.

Πανηγυρίζει η πατρίδα σήμερα το εθνικό της πανηγύρι. Το πλήρωσε ακριβά. Κι αυτά όμως που πληρώσαμε κι άλλα τόσα ακόμη να πληρώναμε αφού γι αντάλλαγμα έχουμε τη λευτεριά μας.

Γι αυτό την είπανε από τα κόκαλα βγαλμένη, γιατί ήθελε τα κόκαλα των Ελλήνων για να λιπανθεί, να θραφεί και να μπορεί να μας χαρίσει σήμερα τους καρπούς της.

Αυτή τη μέρα πρέπει να βλέπει ο ένας τον άλλον μας με αγάπη. Να αφήνουμε για λίγο στην άκρη τις διχόνοιες και τα μίση, Γιατί όλοι μας αποτελούμε μόρια ενός συνόλου, και όλοι είμαστε απαραίτητοι στο έργο της προκοπής αυτής της χώρας. Ας αγαπήσουμε ο ένας τον άλλο, για να γιορτάσουμε ενωμένοι τη γιορτή της ελευθερίας μας , μια γιορτή που αποτελεί σταθμό και ξεκίνημα στην ιστορία του έθνους.

Κι αν η μοίρα κάποτε αναστήσει μπροστά μας ένα νέο 40 ξανά με ένα ΟΧΙ να απαντήσουμε.